Πόσο ανυπομονούσα για το δεύτερο βιβλίο του Craven! Το πρώτο μου είχε αρέσει πάρα πολύ.
Το Μαύρο καλοκαίρι δεν μοιάζει με τις Μαριονέτες. Εκεί είχαμε έναν serial killer με ανατριχιαστικές δολοφονίες, έκαιγε τα θύματά του, κι εδώ μια κοπέλα, που ο ένοχος για την δολοφονία της είναι στη φυλακή, κάνει την εμφάνιση της σε ένα απομονωμένο αστυνομικό τμήμα.
Άλλη μια ωραία υπόθεση με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες.
Η ανάγνωση του βιβλίου ήταν άκρως απολαυστική, με εξαίρεση το πρώτο κεφάλαιο το οποίο μου έσφιξε το στομάχι. Γραφή κινηματογραφική που έχει εξελιχθεί, ωραίες και ζωντανές περιγραφές, πρωτότυπη υπόθεση και φαίνεται η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας σε θέματα της ιατροδικαστικής και της υψηλής γαστρονομίας. Μαθαίνουμε καλύτερα τον Πόου, ο οποίος θα μάθει και εδώ κάτι για την οικογένειά του. Στην Τίλι φαίνεται μια αλλαγή στον χαρακτήρα της και κάποιες συμπεριφορές της με έκαναν να γελάω. Ήταν σαν να την έβλεπα μπροστά μου. Την αρχή του εικοστού έκτου κεφαλαίου την διάβασα τρεις φορές πριν συνεχίσω. Μόνο μεγάλη ευχαρίστηση νιώθω όταν τους διαβάζω. Και μπορεί η Τίλι να κλέβει την παράσταση, αλλά δένει πολύ ωραία με τον Πόου όπως και ο Πόου μαζί της. Του δείχνει έμπρακτα την αφοσίωση της.
Μπορεί η δράση, σε σχέση με το πρώτο, να μην είναι το ίδιο έντονη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν με έκανε να κουραστώ. Αν και με τις απόψεις που έχω διαβάσει περίμενα ότι θα με ταλαιπωρήσουν οι πρώτες 100 σελίδες.
Τι ωραίο όταν αγαπάς έναν χαρακτήρα και νιώθεις προστατευτικός απέναντι του και τι ωραίο όταν ένα βιβλίο από τη μια σε κάνει να πεινάς και από την άλλη να γελάς.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου