ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ ΘΑΛΕΙΑ ΨΑΡΡΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Το "Δικαίωμά μου" είναι εμπνευσμένο από την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία στο βιβλίο πήρε το όνομα Δανάη. Από το οπισθόφυλλο μας δίνονται συγκεκριμένα σημεία της πλοκής. Η συγγραφέας και ο εκδοτικός οίκος έκαναν την καλύτερη επιλογή, είναι από τα βιβλία που δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, αρκούν τα βασικά. Έτσι κι εγώ, δεν θα αποκαλύψω τίποτα περισσότερο. Θα αφήσω την Θάλεια Ψαρρά και την Δανάη να σας πιάσουν από το χέρι, να σας εισάγουν στο σκοτάδι και μαζί βήμα βήμα, να βγείτε στο φως και να κοιτάξετε τον ουρανό. Εγώ αυτό έκανα και αναρωτήθηκα γιατί άφησα τον εαυτό μου τόσο καιρό χωρίς την ηρεμία που προσφέρει ένα βλέμμα προς τον ουρανό.

Έκανα το λάθος να το ξεκινήσω στο διάλειμμα της δουλειάς, και λέω λάθος γιατί δεν πίστευα ότι θα με καθηλώσει τόσο από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Άλλαξε η στάση του σώματός μου. Ξεκίνησα με ίσια πλάτη και σελίδα τη σελίδα κουλουριαζόμουν σε μια μπάλα.
Γραφή όμορφη, καθόλου απλοϊκή, η αφήγηση σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο χωρίς κενά, χωρίς να κουράζει. Μόνο δυναμώνει και με έκανε να το σκέφτομαι ακόμα κι όταν δεν μπορούσα να συνεχίσω το διάβασμα. Εκεί κατάλαβα πόση αγάπη είχε η συγγραφέας μέσα της και πόσο πίστευε στο "Δικαίωμά μου". Χαρακτήρες απόλυτα ψυχογραφημένοι, διάλογοι που τους ζεις, περιγραφές έντονες και όλα αυτά τα στοιχεία σε κάνουν μέρος της πλοκής. Είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, έχουν τόση ειλικρίνεια τα λόγια της που δεν σου αφήνει επιλογή. Κεφάλαια από το τότε της κύριας ιστορίας και κεφάλαια τα οποία μας γυρνάνε στο παρελθόν, μας δείχνουν πως ξεκίνησε, πως μπήκε το μαύρο στη ζωή της Δανάης. Από πότε ξεκίνησε να είναι θύμα και πως βρήκε τη δύναμη να λυτρωθεί.

Το βιβλίο είναι σκληρό και μιλάει για πολλά. Θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, το trafficking, ο ρατσισμός, ότι κάποιοι προτιμούν να αφήνουν τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα ίδρυμα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους γιατί έτσι δεν χαλάει η ζαχαρένια τους. Παράλληλες ιστορίες μαζί με της Δανάης. Ιστορίες που δεν θα αφήσουν κανέναν αναγνώστη να μείνει απαθής. Ένιωσα πολλά. Νοιάξιμο, θλίψη, οργή, απέχθεια, αχ πόση απέχθεια, μετά όμως ήρθε η ελπίδα, η αγάπη. Δάκρυσα σε πολλά σημεία. Ούτε και στις ευχαριστίες δεν ηρέμησα. Και αυτό που θαύμασα είναι ότι δεν εκβίασε το συναίσθημά μου ούτε μια φορά. Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε σε μια πολύ δυνατή ιστορία, με έβαλε να σκεφτώ, να νιώσω, άνοιξε τα μάτια μου, ήθελα να ενώσω τη φωνή μου με της Δανάης. Και το κυριότερο, με έκανε να κοιτάξω τη τώρα ζωή μου, να δω πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα που θεωρούσα σημαντικά.

Μια ιστορία για την ανθρώπινη δύναμη, η οποία μας δείχνει τι φέρνει η επιλογή να βρούμε τη δύναμη να μιλήσουμε. Πρέπει να γράφονται τέτοια βιβλία. Πρέπει να διαβάζονται. Να ενώνονται οι φωνές και η σιωπή να μην υπάρχει πια σαν επιλογή. Έκλεισα το βιβλίο, χάιδεψα το εξώφυλλο, κι ένιωσα περήφανη. Άλλο ένα βιβλίο που περιμένω πώς και πώς να μπει η αφιέρωση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Θάλεια για αυτό το έντονα συναισθηματικό ταξίδι, που με έκανε να αρχίσω ξανά, να σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό.
Δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως, πρώτο που διαβάζω και έχω μεγάλη περιέργεια για το τρίτο. Το "Δικαίωμά μου" κρύβει μέσα του και μουσικές επιλογές που κάνουν όμορφη παρέα με την ανάγνωση. Ακόμα και για μένα που προτιμώ τη rock και metal μουσική.

 

 

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ