ΑΘΩΟΙ ΕΝΟΧΟΙ – Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Την Ελευθερία Μεταξά τη γνώρισα από το «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά». Ολοκληρώνοντας το βιβλίο «Αθώοι ένοχοι», είδα τη συνέχιση της ιστορίας, σε ένα αυτοτελές μυθιστόρημα. Μια πολύ δυνατή πλοκή, ένα σενάριο που κόβει την ανάσα σε μια σειρά απάνθρωπων βασανιστικών ανθρωποκτονιών. Κίνητρο αυτών φαίνεται πως είναι η απόδοση δικαιοσύνης μέσω ασύλληπτων βασανιστηρίων και της κατά βούλησης ανθρωποκτονίας. Δικαιώνεται κάποιος ή διοχετεύεται ένας παθολογικός θυμός που παλεύει να καταπραϋνθεί; Πόσοι κρύβονται πίσω από κάθε βασανισμένο και νεκρό ανθρώπινο σώμα; Γιατί συνέβη; Ποιος πίστεψε ότι δικαιώθηκε; Ποιος κινεί τα νήματα;
Όσο ο φόνος βρίσκεται μακριά, νιώθεις ασφαλής! Όταν ο φόνος χτυπάει την πόρτα σου και απειλεί να εισβάλλει στο χώρο ασφαλείας σου, τότε οι σφυγμοί ανεβαίνουν, ο φόβος και το άγχος κορυφώνονται και τα δάκρυα αποτελούν την τελευταία επιλογή, το μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας. Ονόματα γνωστά από το «μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά», που επανακυκλοφορεί, μια νέα ιστορία δυνατή και συνταρακτική, σε σημείο που το βιβλίο φαντάζει μικρό για να τη χωρέσει, ο αναγνώστης είναι κομμάτι της πλοκής, ένας εξωτερικός παρατηρητής σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και ο έλεγχος χάνεται σε μια δίνη γεγονότων.
Το βιβλίο δημιουργεί ένα αίσθημα αδυναμίας κορεσμού, μέσα από τη μαγική γραφή της συγγραφέως. Ό,τι κι αν περιγράφει, αυτό συμβαίνει με ένα σπάνιο μαγνητισμό, που μόνο προσελκύει τον αναγνώστη, χωρίς να προκαλεί αποστροφή, χωρίς να τον πληγώνει.
Οι εικόνες που δημιουργεί το βιβλίο είναι συναρπαστικές, η πλοκή γρήγορη και δυναμική που μπλέκει τον αναγνώστη μέσα στην υπόθεση και τον συνεπαίρνει. Η Ελευθερία Μεταξά για άλλη μια φορά μας χάρισε μια ιστορία που το τέλος και η εξήγηση είναι αδύνατον να φανούν πριν η ίδια τα αποκαλύψει και τα εξηγήσει. Μια γραφή ικανή να σε οδηγήσει στα βαθιά μονοπάτια του ανθρώπινων συναισθημάτων του πόνου και του θυμού που δεν καταλαγιάζει και της σκληρότητας που αυτά μπορούν να πάρουν, μέχρι τη λύτρωση και τη λύση του γόρδιου δεσμού που η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να πλέξει με τις αναμνήσεις της.
Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα, με όλη μου την αγάπη και το θαυμασμό για τη δουλειά της. Ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου την επόμενή της ιστορία.
Νίκος Πατσαρίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου