ΟΙ ΠΛΑΝΕΥΤΕΣ ΑΡΓΥΡΩ ΧΑΡΙΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ MOMENTUM ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Το όνομα Αργυρώ Χαρίτου, μου ήταν οικείο μέσω των κριτικών της στο site της Nyctophilia.gr. Μέσω πολύ καλής φίλης έμαθα ότι είχε γράψει βιβλίο, και διαβάζοντας την περίληψη, φρόντισα να έρθει στα χέρια μου.
Όταν ήρθε η στιγμή της ανάγνωσης και πέρασα τις πρώτες σελίδες ένιωσα μεγάλη χαρά. Πόσο μου άρεσε η γραφή, πόσο μου άρεσε η ευκολία με την οποία μπήκα σε έναν κόσμο με πλάσματα που έχουν ιδιαίτερες δυνάμεις, πλάσματα ναι μεν φανταστικά αλλά με χαρακτηριστικά που με έκαναν να πιστέψω ότι μπορεί να έχω συναντήσει κάποιο από αυτά από κοντά.

Πρωταγωνιστής ο Έντριαν, θνητός, ο οποίος ζει στην Νέα Υόρκη, και ο τρόπος που επέλεξε η συγγραφέας να μας γνωρίσει αυτόν και τους φίλους του με κέρδισε απόλυτα. Ένιωσα ηρεμία, ζεστασιά, την δύναμη της φιλίας και αυτή την υπέροχη αγάπη που νιώθεις για το κατοικίδιο σου. Έκατσα στον καναπέ, χάιδευα τον Τζέρι, τους άκουγα να μιλάνε κι αυτό ήταν. Έγινα μέλος της παρέας τους. Αυτό κράτησε σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης κι ένας λόγος είναι ότι η αφήγηση γίνεται από την πλευρά αρκετών χαρακτήρων και των δύο φύλων. Τους μαθαίνουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω από τις πράξεις τους. Οι φίλοι του Έντριαν είναι Πλανευτές, οι οποίοι όταν πλησιάζουν τα 500ά χρόνια της ζωής τους αποκτούν μια διαφορετική δύναμη ο καθένας. Κάποιος διαβάζει τις σκέψεις, άλλος βλέπει το παρελθόν και το μέλλον για να μπορέσει να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα. Μόλις μεταμορφωθούν μαύρα σημάδια απλώνονται στο σώμα τους σαν ρίζες δέντρου κι εξαφανίζονται με τα χρόνια. Η ηρεμία στη ζωή τους σύντομα θα χαθεί, η πανίσχυρη Νεφελίμ θα κυρήξει πόλεμο κι έτσι Πλανευτές, λύκοι Πλανευτές, Ελοχίμ και Νεφελίμ θα οδηγηθούν σε μια σκληρή μάχη κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να διαβάζω με αγωνία.
Υπάρχει δράση, ζωντανές περιγραφές, γρήγορη ροή στην αφήγηση, χιούμορ και κοινωνικά μηνύματα, όπου η συγγραφέας δεν κουνάει το δάχτυλο αλλά τα εντάσσει με ωραίο τρόπο μέσα στην πλοκή. Δεν κουράστηκα σε κάποιο σημείο και υπάρχουν σκηνές που μου έκοψαν την ανάσα. Όχι μόνο από αγωνία, αλλά και από λύπη. Η Αργυρώ Χαρίτου δεν μας χαϊδεύει τα αυτιά. Έστησε έναν πόλεμο και σε έναν πόλεμο υπάρχουν και απώλειες, και κάποιες από αυτές δεν τις δέχτηκα εύκολα όσο αληθοφανές κι αν φαίνονταν. Ειδικά, δε θα ξεχάσω μια παράγραφο η οποία όταν την διάβασα δεν συνειδητοποίησα από ποια λέξη άρχισα να δακρύζω. Ήταν σαν να διάβαζα τις δικές μου σκέψεις, τα δικά μου συναισθήματα κι έτσι ένιωσα πολύ κοντά με την Αναέλ. Ήθελα να την παρηγορήσω, να της πω το πόσο την καταλαβαίνω.
Ένα άλλο θετικό είναι ότι το βιβλίο τελειώνει χωρίς να αφήνει κενά και απορίες. Φοβόμουν λίγο την σχέση του Έντριαν και της Γιασμίν μη βγει, για τα δικά μου γούστα, μια γλυκανάλατη ιστορία αγάπης, αλλά τελικά, πέρα κάποιων στιγμών δεν ένιωσα δυσφορία.

Μου άρεσε τόσο πολύ η γραφή και ο τρόπος που συνδύασε τους αρχαίους μύθους με το τώρα που περιμένω με χαρά το επόμενο βιβλίο της.
Οι Πλανευτές είναι ένα βιβλίο, το οποίο με έκανε να περάσω όμορφα, να έχω το μολυβάκι μου δίπλα μου από τις πρώτες σελίδες, να γεμίσω συναισθήματα και να έρθουν αναμνήσεις στο μυαλό μου από ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά μου. Και να συμφωνήσω απόλυτα με δύο πράγματα. "Ό,τι και να λέμε δεν είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε εύκολα με τον θάνατο." και " Μια αγκαλιά είναι βάλσαμο, λύτρωση".

 

 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ