Με το δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος ΣΚΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΦΙ, το χρέος ξεπληρώθηκε.
Ένα χρέος που όφειλε σε όλους εμάς τους αναγνώστες ο Αντώνης Βαμβακάς με την υπόσχεση πως η αφήγηση της οικογενειακής του ιστορίας, θα φτάσει στο τέλος της όσο επώδυνο και αν είναι για αυτόν, ακόμη και αν η αίσθηση του θανάτου υπάρχει διάχυτη γύρω του.
Η εκ βαθέων εξομολόγηση του συνεχίζεται με μόνη συντροφιά τα φαντάσματα του παρελθόντος και τη γεύση του ποτού που αποτέλεσε την παντοτινή του αγάπη. Ένας απολογισμός ζωής που ακόμη και ο ίδιος ο αφηγητής, δεν έχει αποφασίσει αν καταλήγει με αρνητικό ή θετικό πρόσημο. Τα μέλη της ισχυρής αυτής φαμίλιας, αν και χαράζουν το καθένα τη δική του πορεία, εντούτοις στο διάβα των χρόνων θα είναι παντοτινό στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τις φορές που θα νομίσουν πως απέχουν ένα βήμα από την επίτευξη των στόχων τους, τότε η μοίρα κάνοντας τα τερτίπια της αγγίζοντας τους με το μαγικό ραβδί της, θα μεταμορφώσει κάθε τι ονειρικό, σε εφιαλτικό σκηνικό.
Οι απώλειες που θα έρθουν, οι αποχωρισμοί που θα κληθούν να βιώσουν, θα τους θυμίζουν πόσο κίβδηλη είναι η κατάκτηση της ευτυχίας. Αγωνίστηκαν σκληρά, θυσιάζοντας πολλές φορές ακόμα και τις προσωπικές τους επιλογές, για να φτάσουν στην πολυπόθητη κορυφή της καταξίωσης. Αυτό όμως που πάντοτε κυνηγούσαν και ας τους ξέφευγε γελώντας παιχνιδιάρικα κλείνοντας τους το μάτι, είναι η αγάπη. Άλλοτε μιαρή και επικίνδυνη και άλλοτε απροσπέλαστη και απαγορευμένη, είναι το συναίσθημα αυτό που θα διαμορφώσει τις αποφάσεις των υποψήφιων θυμάτων της.
Και όσο η αναδρομή στο παρελθόν προχωρά και ο Αντώνης Βαμβακάς φτάνει στο τέλμα αυτής της μαρτυρίας, τόσο ο ίδιος απογυμνώνεται με μόνο ρούχο την αλήθεια. Αυτή τη νύχτα όλα θα τελειώσουν και η κατάληξη πως ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, δεν θα είναι παρά μια φράση ενός άλλου μύθου.
Κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου αυτού, αποχαιρέτησα άλλη μια λογοτεχνική συνάντηση με τη Μαίρη Κόντζογλου, μια δημιουργό που κάθε τι που καταγράφει το ακολουθώ και το ασπάζομαι μιας και γνωρίζω καλά την αξία της λογοτεχνίας που πρεσβεύει. Η συγγραφέας προσεγγίζει με τόσο σεβασμό την προσωπικότητα των ηρώων, που δικαιολογεί τις πράξεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους αναδεικνύοντας σε όλους τις φωτεινές πλευρές του χαρακτήρα τους. Έτσι με αυτόν τον τρόπο συμπάσχουμε ακόμα και με όσους αδικούν ή με όσους κάπου στην πορεία, υπερίσχυσε το εγώ τους έναντι των άλλων.
Πριν τον τελευταίο αποχαιρετισμό μου, αφού καταλάγιασαν τα συναισθήματα και τα δύο αυτά βιβλία θα έβρισκαν τον δρόμο προς τη βιβλιοθήκη μου, αναλογίστηκα ποιοι ήρωες από το πολυπρόσωπο αυτό αφήγημα είναι οι αγαπημένοι μου. Όσο περίεργο και αν μπορεί να φανεί οι δύο αυτές μορφές που κέρδισαν την εύνοια μου, είναι ο Νικόλας Βαμβακάς και η Βικτωρία. Και οι δύο πιστοί σε ό,τι περισσότερο αγάπησαν, ο μεν πρώτος στην οικογένεια του και η δεύτερη στον παιδικό της έρωτα, έφυγαν όπως έζησαν. Αθόρυβα και με αξιοπρέπεια! Δύο κουστούμια ενός γάμου που ποτέ δεν φορέθηκαν...
Θα περιμένω το επόμενο ραντεβού μαζί της, για να με ξεναγήσει σε νέες διαδρομές, νέους κόσμους!
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου