Αυτή τη φορά χωρίς τον Άρον Φαλκ, έναν αγαπημένο χαρακτήρα, η Jane Harper μας μεταφέρει και πάλι στην Αυστραλία και πιο συγκεκριμένα σε μια τεράστια έκταση μιας απομονωμένης περιοχής, όπου ο πιο κοντινός γείτονας βρίσκεται σε απόσταση τριών ωρών και το κοπάδιασμα των αγελάδων γίνεται με ελικόπτερα και μοτοσικλέτες.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, τα αδέρφια Νέιθαν και Μπαμπ Μπράιτ ανακαλύπτουν νεκρό τον μεσαίο αδερφό τους σε μια έρημο στα όρια των απέραντων αγροκτημάτων τους. Βρίσκονται στο τάφο ενός κτηνοτρόφου που είναι μνημείο της περιοχής τόσο παλιό που δεν ξέρουν καν ποιος είναι θαμμένος εκεί, ενώ ακούγονται και διάφορες ιστορίες για το πως θάφτηκε εκεί. Η επιτύμβια στήλη του μνήματος είναι η μόνη σκιά, μα δεν κατάφερε να προστατέψει τον αδερφό τους τον Κάμερον, ο οποίος όπως όλα δείχνουν, πέθανε από τη ζέστη. Σε απόσταση εννιά χιλιομέτρων βρίσκουν το αυτοκίνητο του. Τα λάστιχά του δεν έχουν πρόβλημα, η μηχανή πήρε μπρος εύκολα, ο ασύρματός του λειτουργεί κανονικά και το πορτμπαγκάζ είναι γεμάτο με προμήθειες. Γιατί άφησε ο Κάμερον το 4Χ4, αναρωτιούνται. Δεν έχει λογική ένας άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε τέτοιο περιβάλλον, να βρεθεί έτσι. Όλα δείχνουν αυτοκτονία μα η οικογένειά του αρνείται να πιστέψει ότι εσκεμμένα έβαλε τέλος στη ζωή του, ειδικά με αυτόν τόν τρόπο, κι έτσι σκέφτονται ποιος τρίτος μπορεί να ευθύνεται για αυτό το έγκλημα. Και ο κατάλογος των υπόπτων είναι μειωμένος, μιας και ζουν σε μια τόσο απομονωμένη περιοχή.
Ο Νέιθαν είναι ο μεγαλύτερος αδερφός και έχει αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει με το παρελθόν του, με τα οικονομικά, με τη δουλειά και με την οικογένειά του. Ο Κάμερον ήταν πετυχημένος στη δουλειά του και πολύ αγαπητός σαν άνθρωπος, κι αυτό τον έκανε να αρχίσει να ψάχνει τις τελευταίες του κινήσεις και το πως φέρονταν, για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα στο πως κατέληξε ο αδερφός του εκεί.
Η Jane Harper για άλλη μια φορά με ταξίδεψε και με έκανε να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Να βλέπω μπροστά μου τις περιγραφές της, να νιώθω ότι το χώμα κολλάει πάνω και στα δικά μου ρούχα. Κάποιες φορές έτσι όπως κρατούσα το βιβλίο, έκανα κινήσεις να καθαρίσω το εξώφυλλο, νόμιζα ότι θα είχε άμμο πάνω του. Η αφήγηση κυλάει αργά, αλλά η ατμόσφαιρα που είναι γεμάτη μυστήριο με κράτησε ως το τέλος. Με γραφή πιο ώριμη και ένα τοπίο της Αυστραλίας, άγνωστο στους περισσότερους, όπου ακόμη και τα μαθήματα του σχολείου γίνονται εξ αποστάσεως, που το πορτμπαγκάζ και τα σπίτια πρέπει να είναι γεμάτα με προμήθειες, που είναι τόσο εύκολο να χάσεις τον δρόμο σου. Η πλοκή είναι εστιασμένη στην οικογένεια Μπράιτ και στο πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνεις σε τέτοια μέρη. Η ζωή εκεί δεν έχει ανέσεις, η φύση έχει την δύναμη. Μου άρεσαν οι αντιθέσεις στα συναισθήματα των μελών της οικογένειας και το πόσο άριστα ψυχογραφημένοι είναι οι χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας. Όλοι έχουν θέση στη πλοκή. Ξεχώρισα τον Νέιθαν που με ένα δύσκολο παρελθόν παλεύει για το παρόν και το μέλλον του.
Πλησιάζοντας
στο τέλος συγκινήθηκα και μου άρεσε πολύ ο τρόπος που τελείωσε το
βιβλίο. Δεν μπορώ να μη πω ότι η μετάφραση είναι εξαιρετική.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου