Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους της Βιβλιοεξάρτησης!
Τον πρώτο μήνα του 2017 καλεσμένη μας στη "Συνέντευξη του Μήνα" είναι η αγαπημένη μας Αναστασία Καλλιοντζή που με τη δυνατή της πένα μας έχει χαρίσει μοναδικά ταξίδια!
Μέσα στο 2016 έγινε επανέκδοση του πρώτου βιβλίου σας με τίτλο «Μη μου λες αντίο», το οποίο αγάπησε πολύ ο κόσμος γι’ αυτό είχε γυριστεί και η ομώνυμη σειρά που είχε επίσης μεγάλη επιτυχία. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το βιβλίο, βασίστηκε σε αληθινή ιστορία;
Η πηγή της έμπνευσής μου γι’ αυτό το βιβλίο ήταν η ίδια η πόλη της Κομοτηνής, στην οποία ανέβηκα δεκαοχτώ χρόνων κοριτσάκι για να σπουδάσω Νομική. Η καταγωγή των προγόνων μου ήταν από τη Μικρά Ασία, και θα μπορούσα να πω πως ήμουν κάπως εξοικειωμένη με τα χρώματα και τα αρώματα της Ανατολής, αλλά αυτό μόνο εξ ακοής. Πηγαίνοντας στην Κομοτηνή μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω από κοντά. Η πόλη μαγική, γεμάτη χρώματα κι αρώματα πρωτόγνωρα, και η συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων εδώ και αιώνες συνθέτουν ένα καλειδοσκόπιο μοναδικής ομορφιάς, που είναι αδύνατον να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Εμένα προσωπικά με συγκλόνισε, κι από εκεί νομίζω φύτρωσε ο σπόρος που πολλά χρόνια αργότερα οδήγησε στη γέννηση του «Μη μου λες αντίο». Πρόκειται για ένα βιβλίο φόρο τιμής στην πόλη που αγκάλιασε τέσσερα απ’ τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Όχι, δεν είναι αληθινή ιστορία, όμως η κυκλοφορία του βιβλίου και κατόπιν και η προβολή του σίριαλ αποτέλεσαν την αφορμή για να αποκαλυφθούν δειλά δειλά αρκετές τέτοιες ιστορίες, που μέχρι τότε ξεδιπλώνονταν λάθρα, στο σκοτάδι.
Το «Μη μου λες αντίο» μιλάει για την ιστορία αγάπης μιας χριστιανής με έναν μουσουλμάνο και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον περίγυρό τους. Πιστεύετε ότι τώρα, 16 χρόνια μετά, είναι ακόμη ένα θέμα ταμπού ή έχει αλλάξει κάτι;
Ίσως το πέρασμα των χρόνων και η προσέγγιση αλλοθρήσκων μεταξύ τους, μέσα από τη συμβίωση στην οποία έχουν οδηγήσει τα μεταναστευτικά και τα προσφυγικά ρεύματα, έχουν καταφέρει στο να πάψει το θέμα αυτό να θεωρείται ταμπού. Όμως, κακά τα ψέματα, ένας έρωτας ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους δεν είναι κάτι το εύκολο. Υπάρχουν τεράστιες εγγενείς και συγγενείς διαφορές, που χρειάζονται ανοιχτό μυαλό, διευρυμένους ορίζοντες και πολύ ισχυρά ερείσματα στη σχέση για να μπορέσουν να ξεπεραστούν. Είναι δύσκολο αλλά, θεωρώ, όχι ανέφικτο.
Τα επόμενα βιβλία σας έχουν άλλη θεματολογία σε σχέση με το πρώτο. Πώς πήρατε την απόφαση να μη συνεχίσετε στο ίδιο μοτίβο, αλλά να γράψετε κάτι εντελώς διαφορετικό;
Έχω την αίσθηση ότι σε κανέναν καλλιτέχνη δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Η ζωή είναι ένα αστείρευτο πηγάδι έμπνευσης για την καλλιτεχνική δημιουργία, υπάρχουν ατελείωτα πράγματα για τα οποία μπορεί να θέλει να μιλήσει ένας δημιουργός. Βασικά νομίζω πως δεν ήταν θέμα απόφασης, συγκεκριμένα-απλώς, ακολουθώ την έμπνευση της στιγμής και την υπηρετώ όσο πιο πιστά μπορώ. Μόνο έτσι μπορώ να ξεδιπλώσω την αλήθεια μου.
Ποια μηνύματα θέλατε να δώσετε μέσα από τα βιβλία σας;
Από το καθένα ξεπηδάει και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με τη θεματολογία του κάθε βιβλίου. Απ’ την άλλη, ο τρόπος με τον οποίο διάγω τον βίο μου είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τη χριστιανική διδασκαλία. Αν μπορούσα να βρω ένα κοινό μήνυμα το οποίο να χαρακτηρίζει όλα μου τα βιβλία, αυτό θα ήταν η αγάπη, η συγχώρεση και η λυτρωτική δύναμη της μετανοίας.
Έχετε γράψει οκτώ μυθιστορήματα, ποιος ήταν ο ήρωας που σας δυσκόλεψε και ποιος αυτός που αγαπήσατε λίγο παραπάνω;
Ο ήρωας που με δυσκόλεψε ήταν ο Άρης Παγκράτης, πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημά μου με τίτλο «Έσχατοι καιροί». Ήταν για μένα αυτό που λέμε «κόντρα ρόλος». Ο Άρης Παγκράτης ήταν παρανοϊκός, όλη του η ζωή ήταν βυθισμένη στην παράνοια και εντελώς έξω από τα όρια, και καμιά φορά μου ήταν οδυνηρό να γράφω για τα έργα και τις ημέρες του - αν και, οφείλω να ομολογήσω, τον σκιαγράφησα με μια ευκολία που είναι αντιστρόφως ανάλογη της φυσικής μου αποστροφής για ό,τι εκπροσωπούσε. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!
Αυτός που αγάπησα, όχι λίγο αλλά πολύ παραπάνω από τους ήρωές μου, ήταν ο Θεοφάνης Γρηγορίου, από το μυθιστόρημα «Πόσο λίγο κρατάει η ευτυχία». Κατάδικος κακούργος, με δεκαεφτά χρόνια κάθειρξη στην πλάτη του, ο οποίος μέσα από χίλιες δυο περιπέτειες βρήκε τον εαυτό του μέσα απ’ αυτό που είπαμε και παραπάνω, τη λυτρωτική δύναμη της μετανοίας. Ήταν τόσο μεγάλη η μεταστροφή του, που τα δεινά που τον βρήκαν μετά την έξοδό του από τη φυλακή δεν τον ένοιαζαν πια… κι ούτε μπόρεσαν να τον απομακρύνουν από το φωτεινό μονοπάτι. Τον αγαπώ!
Υπήρχαν ήρωες που να μοιραστήκατε μαζί τους δικά σας χαρακτηριστικά;
Νομίζω όλοι. Από τον πιο κεντρικό ως τον πιο άσημο περιφερειακό. Χαρακτηριστικά που φαίνονται, και χαρακτηριστικά που δεν φαίνονται. Κομμάτια εμφανή και κομμάτια αθέατα που κατοικούν στο υποσυνείδητο και υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της μέρας. Είναι αδύνατον για τον συγγραφέα να είναι απολύτως αποστασιοποιημένος από τους ήρωές του. Κάπου, κάπως, κάτι θα τους δώσει από τον εαυτό του…
Θα θέλατε να γράψετε τη συνέχεια της ζωής κάποιου χαρακτήρα από τα βιβλία σας;
Συνήθως όχι. Έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου και τα πάρε δώσε μου μαζί τους όταν μπαίνει η τελεία και η παύλα στο κάθε βιβλίο. Όμως κάποτε είχα γράψει μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Θυμάσαι;». Πολλοί αναγνώστες μού είχαν πει ότι θα ήθελαν να δουν τι γίνεται παρακάτω στις ζωές των ηρώων αυτών των επτά διηγημάτων. Βέβαια εγώ τους απαντώ ότι το διήγημα είναι στιγμιότυπο, εκείνοι επιμένουν… ίσως λοιπόν ναι, κάποια στιγμή να καταπιαστώ με όλον εκείνο τον παράξενο εσμό από το «Θυμάσαι;» και να τους κάνω πιο ολοκληρωμένους. Προς τέρψιν τους, και μας.
Γνωρίζουμε πως οι αναγνώστες σας περιμένουν με ανυπομονησία κάθε βιβλίο σας. Έχετε ξεκινήσει τη συγγραφή νέου βιβλίου;
Ναι, έχω ξεκινήσει. Οι ρυθμοί μου όμως είναι πιο αργοί κι από χελώνας. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό: αφενός γιατί το τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Παράνοια», το οποίο πραγματεύεται την κρίση, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο λες και γράφτηκε χθες, αλλά και αφετέρου, για να αφήσω ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει ελεύθερο εκεί έξω, θέλω πραγματικά να έχω κάτι να πω, κι η ανάγκη να το πω να είναι τόσο μεγάλη που να μην με αφήνει σε ησυχία, στον ύπνο και στον ξύπνο μου. Υπόσχομαι κάτι δυνατό, πάντως. Έχει ο Θεός.
Εσείς είστε αναγνώστρια; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Αν είμαι λέει… μανιώδης, φανατική! Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι, από Έλληνες, ο Μιχάλης Σπέγγος, ο Δημήτρης Μαμαλούκας και η Θάλεια Κουνούνη. Από ξένους λατρεύω τον Στίβεν Κινγκ, τον Ντην Κουντς και την Τάνα Φρεντς. Μέσα σ’ όλ’ αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι με ξεκουράζει αφάνταστα το να διαβάζω Πατερικά κείμενα, Δογματική, Φιλοκαλία, Ευεργετινό, Γεροντικό κ.λπ. Λατρεύω τους Πατέρες!
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που δεχτήκατε να μας μιλήσετε. Το 2016 έφτασε στο τέλος του. Τι θα θέλατε να μοιραστείτε με τους φίλους του blog μας;
Εύχομαι από καρδιάς να έχετε υγεία, σοφία, πίστη, αγάπη κι ελπίδα. Με τέτοια προικιά στις βαλίτσες του ο άνθρωπος, στο ταξίδι της ζωής, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Ποτέ. Σας φιλώ και σας αγαπώ!
Το πρώτο βιβλίο της Αναστασίας Καλλιοντζή, "Μη μου λες αντίο" έγινε πρόσφατα επανέκδοση από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο!
Τον πρώτο μήνα του 2017 καλεσμένη μας στη "Συνέντευξη του Μήνα" είναι η αγαπημένη μας Αναστασία Καλλιοντζή που με τη δυνατή της πένα μας έχει χαρίσει μοναδικά ταξίδια!
Μέσα στο 2016 έγινε επανέκδοση του πρώτου βιβλίου σας με τίτλο «Μη μου λες αντίο», το οποίο αγάπησε πολύ ο κόσμος γι’ αυτό είχε γυριστεί και η ομώνυμη σειρά που είχε επίσης μεγάλη επιτυχία. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το βιβλίο, βασίστηκε σε αληθινή ιστορία;
Η πηγή της έμπνευσής μου γι’ αυτό το βιβλίο ήταν η ίδια η πόλη της Κομοτηνής, στην οποία ανέβηκα δεκαοχτώ χρόνων κοριτσάκι για να σπουδάσω Νομική. Η καταγωγή των προγόνων μου ήταν από τη Μικρά Ασία, και θα μπορούσα να πω πως ήμουν κάπως εξοικειωμένη με τα χρώματα και τα αρώματα της Ανατολής, αλλά αυτό μόνο εξ ακοής. Πηγαίνοντας στην Κομοτηνή μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω από κοντά. Η πόλη μαγική, γεμάτη χρώματα κι αρώματα πρωτόγνωρα, και η συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων εδώ και αιώνες συνθέτουν ένα καλειδοσκόπιο μοναδικής ομορφιάς, που είναι αδύνατον να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Εμένα προσωπικά με συγκλόνισε, κι από εκεί νομίζω φύτρωσε ο σπόρος που πολλά χρόνια αργότερα οδήγησε στη γέννηση του «Μη μου λες αντίο». Πρόκειται για ένα βιβλίο φόρο τιμής στην πόλη που αγκάλιασε τέσσερα απ’ τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Όχι, δεν είναι αληθινή ιστορία, όμως η κυκλοφορία του βιβλίου και κατόπιν και η προβολή του σίριαλ αποτέλεσαν την αφορμή για να αποκαλυφθούν δειλά δειλά αρκετές τέτοιες ιστορίες, που μέχρι τότε ξεδιπλώνονταν λάθρα, στο σκοτάδι.
Το «Μη μου λες αντίο» μιλάει για την ιστορία αγάπης μιας χριστιανής με έναν μουσουλμάνο και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον περίγυρό τους. Πιστεύετε ότι τώρα, 16 χρόνια μετά, είναι ακόμη ένα θέμα ταμπού ή έχει αλλάξει κάτι;
Ίσως το πέρασμα των χρόνων και η προσέγγιση αλλοθρήσκων μεταξύ τους, μέσα από τη συμβίωση στην οποία έχουν οδηγήσει τα μεταναστευτικά και τα προσφυγικά ρεύματα, έχουν καταφέρει στο να πάψει το θέμα αυτό να θεωρείται ταμπού. Όμως, κακά τα ψέματα, ένας έρωτας ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους δεν είναι κάτι το εύκολο. Υπάρχουν τεράστιες εγγενείς και συγγενείς διαφορές, που χρειάζονται ανοιχτό μυαλό, διευρυμένους ορίζοντες και πολύ ισχυρά ερείσματα στη σχέση για να μπορέσουν να ξεπεραστούν. Είναι δύσκολο αλλά, θεωρώ, όχι ανέφικτο.
Τα επόμενα βιβλία σας έχουν άλλη θεματολογία σε σχέση με το πρώτο. Πώς πήρατε την απόφαση να μη συνεχίσετε στο ίδιο μοτίβο, αλλά να γράψετε κάτι εντελώς διαφορετικό;
Έχω την αίσθηση ότι σε κανέναν καλλιτέχνη δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Η ζωή είναι ένα αστείρευτο πηγάδι έμπνευσης για την καλλιτεχνική δημιουργία, υπάρχουν ατελείωτα πράγματα για τα οποία μπορεί να θέλει να μιλήσει ένας δημιουργός. Βασικά νομίζω πως δεν ήταν θέμα απόφασης, συγκεκριμένα-απλώς, ακολουθώ την έμπνευση της στιγμής και την υπηρετώ όσο πιο πιστά μπορώ. Μόνο έτσι μπορώ να ξεδιπλώσω την αλήθεια μου.
Ποια μηνύματα θέλατε να δώσετε μέσα από τα βιβλία σας;
Από το καθένα ξεπηδάει και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με τη θεματολογία του κάθε βιβλίου. Απ’ την άλλη, ο τρόπος με τον οποίο διάγω τον βίο μου είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τη χριστιανική διδασκαλία. Αν μπορούσα να βρω ένα κοινό μήνυμα το οποίο να χαρακτηρίζει όλα μου τα βιβλία, αυτό θα ήταν η αγάπη, η συγχώρεση και η λυτρωτική δύναμη της μετανοίας.
Έχετε γράψει οκτώ μυθιστορήματα, ποιος ήταν ο ήρωας που σας δυσκόλεψε και ποιος αυτός που αγαπήσατε λίγο παραπάνω;
Ο ήρωας που με δυσκόλεψε ήταν ο Άρης Παγκράτης, πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημά μου με τίτλο «Έσχατοι καιροί». Ήταν για μένα αυτό που λέμε «κόντρα ρόλος». Ο Άρης Παγκράτης ήταν παρανοϊκός, όλη του η ζωή ήταν βυθισμένη στην παράνοια και εντελώς έξω από τα όρια, και καμιά φορά μου ήταν οδυνηρό να γράφω για τα έργα και τις ημέρες του - αν και, οφείλω να ομολογήσω, τον σκιαγράφησα με μια ευκολία που είναι αντιστρόφως ανάλογη της φυσικής μου αποστροφής για ό,τι εκπροσωπούσε. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!
Αυτός που αγάπησα, όχι λίγο αλλά πολύ παραπάνω από τους ήρωές μου, ήταν ο Θεοφάνης Γρηγορίου, από το μυθιστόρημα «Πόσο λίγο κρατάει η ευτυχία». Κατάδικος κακούργος, με δεκαεφτά χρόνια κάθειρξη στην πλάτη του, ο οποίος μέσα από χίλιες δυο περιπέτειες βρήκε τον εαυτό του μέσα απ’ αυτό που είπαμε και παραπάνω, τη λυτρωτική δύναμη της μετανοίας. Ήταν τόσο μεγάλη η μεταστροφή του, που τα δεινά που τον βρήκαν μετά την έξοδό του από τη φυλακή δεν τον ένοιαζαν πια… κι ούτε μπόρεσαν να τον απομακρύνουν από το φωτεινό μονοπάτι. Τον αγαπώ!
Υπήρχαν ήρωες που να μοιραστήκατε μαζί τους δικά σας χαρακτηριστικά;
Νομίζω όλοι. Από τον πιο κεντρικό ως τον πιο άσημο περιφερειακό. Χαρακτηριστικά που φαίνονται, και χαρακτηριστικά που δεν φαίνονται. Κομμάτια εμφανή και κομμάτια αθέατα που κατοικούν στο υποσυνείδητο και υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της μέρας. Είναι αδύνατον για τον συγγραφέα να είναι απολύτως αποστασιοποιημένος από τους ήρωές του. Κάπου, κάπως, κάτι θα τους δώσει από τον εαυτό του…
Θα θέλατε να γράψετε τη συνέχεια της ζωής κάποιου χαρακτήρα από τα βιβλία σας;
Συνήθως όχι. Έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου και τα πάρε δώσε μου μαζί τους όταν μπαίνει η τελεία και η παύλα στο κάθε βιβλίο. Όμως κάποτε είχα γράψει μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Θυμάσαι;». Πολλοί αναγνώστες μού είχαν πει ότι θα ήθελαν να δουν τι γίνεται παρακάτω στις ζωές των ηρώων αυτών των επτά διηγημάτων. Βέβαια εγώ τους απαντώ ότι το διήγημα είναι στιγμιότυπο, εκείνοι επιμένουν… ίσως λοιπόν ναι, κάποια στιγμή να καταπιαστώ με όλον εκείνο τον παράξενο εσμό από το «Θυμάσαι;» και να τους κάνω πιο ολοκληρωμένους. Προς τέρψιν τους, και μας.
Γνωρίζουμε πως οι αναγνώστες σας περιμένουν με ανυπομονησία κάθε βιβλίο σας. Έχετε ξεκινήσει τη συγγραφή νέου βιβλίου;
Ναι, έχω ξεκινήσει. Οι ρυθμοί μου όμως είναι πιο αργοί κι από χελώνας. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό: αφενός γιατί το τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Παράνοια», το οποίο πραγματεύεται την κρίση, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο λες και γράφτηκε χθες, αλλά και αφετέρου, για να αφήσω ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει ελεύθερο εκεί έξω, θέλω πραγματικά να έχω κάτι να πω, κι η ανάγκη να το πω να είναι τόσο μεγάλη που να μην με αφήνει σε ησυχία, στον ύπνο και στον ξύπνο μου. Υπόσχομαι κάτι δυνατό, πάντως. Έχει ο Θεός.
Εσείς είστε αναγνώστρια; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Αν είμαι λέει… μανιώδης, φανατική! Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι, από Έλληνες, ο Μιχάλης Σπέγγος, ο Δημήτρης Μαμαλούκας και η Θάλεια Κουνούνη. Από ξένους λατρεύω τον Στίβεν Κινγκ, τον Ντην Κουντς και την Τάνα Φρεντς. Μέσα σ’ όλ’ αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι με ξεκουράζει αφάνταστα το να διαβάζω Πατερικά κείμενα, Δογματική, Φιλοκαλία, Ευεργετινό, Γεροντικό κ.λπ. Λατρεύω τους Πατέρες!
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που δεχτήκατε να μας μιλήσετε. Το 2016 έφτασε στο τέλος του. Τι θα θέλατε να μοιραστείτε με τους φίλους του blog μας;
Εύχομαι από καρδιάς να έχετε υγεία, σοφία, πίστη, αγάπη κι ελπίδα. Με τέτοια προικιά στις βαλίτσες του ο άνθρωπος, στο ταξίδι της ζωής, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Ποτέ. Σας φιλώ και σας αγαπώ!
Το πρώτο βιβλίο της Αναστασίας Καλλιοντζή, "Μη μου λες αντίο" έγινε πρόσφατα επανέκδοση από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου