ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

Υπάρχουν συγγραφείς που η λογοτεχνική τους αξία παραμένει αναλλοίωτη στη διάρκεια των χρόνων. Μία εξ αυτών είναι η καταξιωμένη λογοτέχνης Αλκυόνη Παπαδάκη. Ακόμη και αν τα βιβλία της δεν έχουν όλα την ίδια δυναμική, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα της να πλάθει ιστορίες, που μέσα από τη σκληρότητα τους ο αναγνώστης συγκινείται και προβληματίζεται.
Το τελευταίο της μυθιστόρημα, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ, έχει για ακόμη μια φορά την ταυτότητα της και αυτή δεν είναι άλλη από τον έντονο λυρισμό που τη χαρακτηρίζει.
Σε ένα χωριό της Κρήτης μετοικούν ο Δονάτος και η Δονατέλλα. Δύο βιοπαλαιστές, που ο ένας ασκώντας την τέχνη του τσαγκάρη και η άλλη της μοδιστρικής, προσπαθούν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία, αν και κανείς από τους εκεί κατοίκους δεν γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του ζευγαριού. 
Εκρηκτική προσωπικότητα αυτή, στον αντίποδα ένας ήσυχος άνθρωπος αυτός, απλώνουν ρίζες και δημιουργούν τη δική τους οικογένεια. Οι κόρες τους, Κάσσω και Κρινιώ, από μικρές διαμορφώνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Η Κρινιώ είναι μετρημένη, κλειστός άνθρωπος και λογική, ενώ η Κάσσω με όπλο την ομορφιά της έχει μέσα της τον διάβολο, είναι κοινωνική, μα προπαντός ζωηρή και έκφυλη, αμαυρώνοντας έτσι το όνομα της οικογένειας.
Τα χρόνια περνούν, η καθεμιά βρίσκει τον δρόμο της, με καθοδηγητή πάντα τη Δονατέλλα, που έχει βάλει σκοπό την αποκατάσταση τους. Η φωτιά που καίει την Κάσσω, όλο και θεριεύει και δεν τη σταματάει ούτε καν ο γάμος της με έναν ευυπόληπτο άνδρα, μεγαλύτερο της, τον Βάιο. Άνθρωπος αγνός, φιλεύσπλαχνος και δίκαιος, κλείνει τα μάτια της ψυχής του, προσφέρει την αγάπη του και εθελοτυφλεί όλη του τη ζωή απέναντι στα τερτίπια της γυναίκας του. Τη ζωή του έρχεται να φωτίσει ο ερχομός της Λενιώς, ενός παιδιού, που ούτε όμως η δική του γέννηση μπορεί να διδάξει στην Κάσσω την καθαρή κρύσταλλο αγάπη και να βάλει χαλινάρια στο σκότος της καρδιάς της. 
Η Λενιώ αποζητά τη μητρική αγκαλιά, μα η μορφή ενός δράκου έρχεται πάντα στα όνειρα της για να την τρομάξει. Έναν δράκο που η σκληρή μάνα της έχει εφεύρει, για να τιμωρεί, να τρομοκρατεί και να κόβει τα όνειρα του παιδιού. Μεγαλώνοντας, η Λενιώ θα έρθει αντιμέτωπη με την ίδια τη ζωή. Ένα σατανικό σχέδιο, εμπνευσμένο από το ίδιο της το αίμα, θα δημιουργήσει γεγονότα που για άλλους θα αποτελέσουν την αρχή και για άλλους το τέλος τους. Ως πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή του έρωτα; Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιος το θύμα;
Εξοργίστηκα με τους ήρωες, λυπήθηκα για τον καλό που ποτέ καλό δεν βλέπει, μα πάνω από όλα αναρωτήθηκα αν η τιμωρία αποτελεί δικαίωση, κάθαρση και αν είναι ποτέ αρκετή. Για όσους είστε λάτρεις της Αλκυόνης, ένα ακόμη βιβλίο θα σας κάνει κοινωνούς στον δικό της κόσμο!!!

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:

Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…