Τελειώνοντας το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, ΤΑ ΛΙΑΝΟΚΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ένιωσα την ανάγκη να ψάξω να βρω πληροφορίες για το ποίημα που γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά, για τον Παύλο Μελά. Ακούγοντας το μελοποιημένο, με διακατέχει μια βαθιά συγκίνηση για αυτόν τον ένδοξο άνδρα! Έναν άνθρωπο που ενώ μεγάλωσε σε ένα πολυτελές περιβάλλον που του παρείχε όλες τις ανέσεις, εντούτοις αψήφισε τα πάντα για να δώσει, με πενιχρά μέσα, τον δικό του αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Παράλληλα με τον Μελά, τον δικό τους αγώνα συνεχίζουν να δίνουν και οι δύο βασικές ηρωίδες του βιβλίου, η Αρετή και η Φωτεινή. Με απαράμιλλο θάρρος αψηφούν τους κινδύνους και προσφέρουν εαυτό στην Πατρίδα, που προσπαθεί να επιβιώσει από τη βορά όσων καταπατούν τα χώματα της, Βουλγάρων και Τούρκων.
Ο πολιτικός κόσμος των Αθηνών κωφεύει, οι Μακεδόνες εκλιπαρούν για οικονομική και στρατιωτική στήριξη. Απλοί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα ακούν τον σπαραγμό της Μακεδονίας και συντρέχουν στο πλάι της.
Η Αρετή βλέποντας το χωριό στο οποίο λειτούργησε σαν δασκάλα να καίγεται συθέμελα, καταφεύγει στα βουνά, όπου βρίσκει ετοιμοθάνατες δυο μαθήτριες της, τη Βασίλκα και την αδερφή της. Τις παίρνει υπό τη σκέπη της, και με τη μικρότερη θα δεθεί με μια σχέση μητέρας-κόρης, που δεν θα την αφήσει να ξεχάσει ποτέ. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες η Αρετή με τη Βασίλκα οδηγούνται σε διαφορετικά νοσοκομεία και οι δρόμοι τους χωρίζουν. Η οικογένεια της δασκάλας, παίρνοντας τη στην ασφάλεια του σπιτιού της, της απαγορεύει την επιστροφή της στη Μακεδονία. Η Αρετή πέφτει σε κατάθλιψη, αρνείται να αποδεχτεί πως εγκατέλειψε τους εκεί Έλληνες, μα κυρίως νιώθει τύψεις που δεν κράτησε τον όρκο που είχε δώσει στη μικρή. Στόχος της η ανεύρεση της, και η επιστροφή της στην αποστολή που της δόθηκε.
Η δεύτερη ηρωίδα, η Φωτεινή, προσφέρει τη βοήθεια της όχι μόνο στον αγώνα, μα και στην περίθαλψη των αρρώστων. Έχοντας στο πλευρό της τον πατέρα της, μα και τον αγαπημένο της Μάνο, δεν παύει να ελπίζει για δύο πράγματα: για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και για την ανεύρεση του μικρού αδερφού της, που τρίχρονο παιδί απήχθη από τους Βούλγαρους. Θα κληθεί να φέρει εις πέρας μια άκρως επικίνδυνη αποστολή, σε μια ευλογημένη για την ίδια περίοδο της ζωής.
Σε ένα ακόμη βιβλίο ο μοναδικός αυτός παραμυθάς της ιστορίας, καταφέρνει να αναδείξει το Μακεδονικό ζήτημα, υφαίνοντας ιστορίες που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο! Δίνει πνοή στους ήρωες που φαντάζουν στα μάτια μας πρόσωπα υπαρκτά. Η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία μπλέκονται σε ένα μοναδικό ταξίδι στους αγώνες του χθες, κάνοντας μας περήφανους και που είμαστε Έλληνες, και που έχουμε τόσο σπουδαίους συγγραφείς που μας μοιράζουν απλόχερα τη γνώση!!!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:
«Μόι μάικα… Μάνα μου…»
Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταξε με μάτια μουσκεμένα.
«Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…»
«Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγαρικά.
«Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα.
«Εσένα έβλεπα, κυρά-δασκάλα…»
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας. Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή. Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, επτά χρόνων παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα του κόσμου όλου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής ενός άγριου πολέμου, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων.
Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας.
Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
Μετά τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου επιστρέφει με το δεύτερο ιστορικό μυθιστόρημα της σειράς για τον Μακεδονικό Αγώνα, ΛΙΑΝΟΚΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
Παράλληλα με τον Μελά, τον δικό τους αγώνα συνεχίζουν να δίνουν και οι δύο βασικές ηρωίδες του βιβλίου, η Αρετή και η Φωτεινή. Με απαράμιλλο θάρρος αψηφούν τους κινδύνους και προσφέρουν εαυτό στην Πατρίδα, που προσπαθεί να επιβιώσει από τη βορά όσων καταπατούν τα χώματα της, Βουλγάρων και Τούρκων.
Ο πολιτικός κόσμος των Αθηνών κωφεύει, οι Μακεδόνες εκλιπαρούν για οικονομική και στρατιωτική στήριξη. Απλοί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα ακούν τον σπαραγμό της Μακεδονίας και συντρέχουν στο πλάι της.
Η Αρετή βλέποντας το χωριό στο οποίο λειτούργησε σαν δασκάλα να καίγεται συθέμελα, καταφεύγει στα βουνά, όπου βρίσκει ετοιμοθάνατες δυο μαθήτριες της, τη Βασίλκα και την αδερφή της. Τις παίρνει υπό τη σκέπη της, και με τη μικρότερη θα δεθεί με μια σχέση μητέρας-κόρης, που δεν θα την αφήσει να ξεχάσει ποτέ. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες η Αρετή με τη Βασίλκα οδηγούνται σε διαφορετικά νοσοκομεία και οι δρόμοι τους χωρίζουν. Η οικογένεια της δασκάλας, παίρνοντας τη στην ασφάλεια του σπιτιού της, της απαγορεύει την επιστροφή της στη Μακεδονία. Η Αρετή πέφτει σε κατάθλιψη, αρνείται να αποδεχτεί πως εγκατέλειψε τους εκεί Έλληνες, μα κυρίως νιώθει τύψεις που δεν κράτησε τον όρκο που είχε δώσει στη μικρή. Στόχος της η ανεύρεση της, και η επιστροφή της στην αποστολή που της δόθηκε.
Η δεύτερη ηρωίδα, η Φωτεινή, προσφέρει τη βοήθεια της όχι μόνο στον αγώνα, μα και στην περίθαλψη των αρρώστων. Έχοντας στο πλευρό της τον πατέρα της, μα και τον αγαπημένο της Μάνο, δεν παύει να ελπίζει για δύο πράγματα: για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και για την ανεύρεση του μικρού αδερφού της, που τρίχρονο παιδί απήχθη από τους Βούλγαρους. Θα κληθεί να φέρει εις πέρας μια άκρως επικίνδυνη αποστολή, σε μια ευλογημένη για την ίδια περίοδο της ζωής.
Σε ένα ακόμη βιβλίο ο μοναδικός αυτός παραμυθάς της ιστορίας, καταφέρνει να αναδείξει το Μακεδονικό ζήτημα, υφαίνοντας ιστορίες που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο! Δίνει πνοή στους ήρωες που φαντάζουν στα μάτια μας πρόσωπα υπαρκτά. Η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία μπλέκονται σε ένα μοναδικό ταξίδι στους αγώνες του χθες, κάνοντας μας περήφανους και που είμαστε Έλληνες, και που έχουμε τόσο σπουδαίους συγγραφείς που μας μοιράζουν απλόχερα τη γνώση!!!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
«Μόι μάικα… Μάνα μου…»
Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταξε με μάτια μουσκεμένα.
«Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…»
«Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγαρικά.
«Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα.
«Εσένα έβλεπα, κυρά-δασκάλα…»
Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες.
Γυναίκες της μικρής πατρίδας. Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή. Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, επτά χρόνων παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα του κόσμου όλου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής ενός άγριου πολέμου, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων.
Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας.
Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
Μετά τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου επιστρέφει με το δεύτερο ιστορικό μυθιστόρημα της σειράς για τον Μακεδονικό Αγώνα, ΛΙΑΝΟΚΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου