ΜΟΤΕΛ 430-71 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

Κάποια βιβλία με κάνουν να θέλω να κλείσω τα παντζούρια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το δωμάτιο που είμαι, να είναι μέσα στο σκοτάδι και το μόνο φως που χρειάζομαι να βγαίνει από το φωτάκι ανάγνωσης. Έτσι, μπαίνω πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα και απολαμβάνω περισσότερο το διάβασμα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το "ΜΟΤΕΛ 430-71". Με πανέμορφο εξώφυλλο και με οπισθόφυλλο που ανυπομονούσα να ανακαλύψω τι κρύβει το εσωτερικό του.
Πρώτο βιβλίο του συγγραφέα κι ήμουν σίγουρη ότι θα το απολαύσω. Από που πήγαζε αυτή η σιγουριά; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Κλείνοντάς το, είπα ένα μεγάλο μπράβο στη διαίσθησή μου.

Βρισκόμαστε στο έτος 1771 και ακολουθούμε έναν νεαρό άντρα σε μια αποστολή που του ανέθεσε ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου στο οποίο εργάζεται. Ο γερό Ζακ δεν είναι και το πιο ήρεμο αφεντικό που υπάρχει. Αλκοολικός και δύστροπος φροντίζει συχνά να υπενθυμίζει στον πρωταγωνιστή μας σε ποιον οφείλει που έχει ένα πιάτο φαΐ και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Η αποστολή δεν είναι εύκολη. Θα πρέπει να φτάσει με τα πόδια σε μια μακρινή περιοχή, να ψάξει να βρει κάποια παλαιά αντικείμενα από ένα παλαιοπωλείο που ακούγεται ότι έχει κλείσει, και να τα πάει στο αφεντικό του. Ο δρόμος είναι τρομακτικός και δεν σταματά να νιώθει τον κίνδυνο, μέχρι τη στιγμή που φτάνει σε ένα εγκαταλελειμμένο μοτέλ. Η διάθεσή του ανεβαίνει και πιστεύει ότι επιτέλους θα ξεκουραστεί. Χτυπάει την πόρτα και από εκεί κι ύστερα, χωρίς να έχει ούτε μια υποψία για αυτό, θα ζήσει μια επίγεια Κόλαση. Η περιπλάνησή του έχει μόλις αρχίσει.
Το γρήγορο χτυποκάρδι μου, σαν αναγνώστρια, αρχίζει.

Βλέποντας το εξώφυλλο ήθελα ο συγγραφέας να με κάνει να μπω μέσα στην πλοκή και στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Και χάρη στην γραφή του τα κατάφερε. Η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο από τη μεριά του ήρωα και αυτό που είχα καιρό να δω σε βιβλίο είναι οι λιγοστοί διάλογοι. Το συνειδητοποίησα έπειτα από αρκετές σελίδες και αυτό γιατί οι περιγραφές του είναι πολύ δυνατές, πολύ ζωντανές. Δεν με έκανε να τους αναζητήσω. Ένιωθα το κρύο, την υγρασία, έβλεπα μπροστά μου το μοτέλ κι ό,τι ζούσε ο πρωταγωνιστής.
Τα κεφάλαια είναι μικρά και τα σημεία στα οποία σταματάνε, με έκαναν να γυρνώ τις σελίδες με αγωνία.
Παρόλο που δεν μαθαίνουμε το όνομά του ήρωα, ήρθα κοντά του, με έκανε να νιώσω συμπόνια, οργή, θλίψη, αλλά και ζεστασιά και ελπίδα. Με έκανε να σηκωθώ και να χαζέψω τη βιβλιοθήκη μου, να χαϊδέψω τις ράχες των αγαπημένων μου βιβλίων και στο τέλος με συγκίνησε. Από ένα σημείο και μετά, λόγω μιας λέξης, η ανάγνωση συνέχισε υπό τον ήχο ενός συγκεκριμένου αγαπημένου metal συγκροτήματος..
Το κυριότερο και κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα είναι ότι δεν με κούρασε ούτε μια παράγραφος. Βοηθάει σε αυτό και το μέγεθος του βιβλίου. Ο συγγραφέας φρόντισε να μην βάλει περιττές περιγραφές γεμίζοντας σελίδες χωρίς λόγο. Είναι τόσο όσο πρέπει.

Πρώτη συγγραφική προσπάθεια που μου άφησε θετικές εντυπώσεις και με έκανε να αλλάξω αιώνα όσο μου κρατούσε συντροφιά.

 

 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ