Πόσο δυσβάσχατο είναι αλήθεια να μην έχεις κάνει ειρήνη με τις ίδιες σου τις ρίζες;
Ολόκληρη η ύπαρξη σου να αποτελεί για τους άλλους ένα βάρος και όντας αόρατος και παρείσακτος,να προσπαθείς απλά να δέχεσαι τον ρου των γεγονότων;
Η Λένη και ο Γιόχαν, είναι οι απόκληροι αυτής της σκληρής και συγκλονιστικής ιστορίας,που μοιράζονται έναν αδιάκοπο αγώνα με σκοπό να γιατρέψουν τις πληγές τους και να σκοτώσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Η μεταπολεμική Ελλάδα γίνεται ο καμβάς για ένα εξαίσιο αφήγημα,με ατόφια συγκίνηση, στο οποίο παρόν και παρελθόν εναρμονίζονται άψογα.
Η Sofia Voikou στήνει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ένα δυστοπικό σκηνικό με μελανά χρώματα και σε παρασύρει μέσα από τις ζωές των ηρώων της σε ένα εχθρικό και ασφυκτικό μικρόκοσμο.
Μνήμες που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πράξεις που ζητούν επιτακτικά την συγχώρεση.
Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τα αντικρουόμενα συναισθήματα των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος.
Άλλοι λαχταρούν μάταια το χάδι που τόσο στερήθηκαν και την ευλογία του να ανήκεις κάπου και άλλοι δίχως να εθελοτυφλούν, απαρνιούνται καθετί γνώριμο και ασφαλές, που στην ουσία βεβήλωσε την υπόληψη και την ψυχή τους.
Η συγγραφέας με έναν τρόπο τρυφερό και μαγικό, μας δίνει το εφαλτήριο να ανακαλύψουμε την ταυτότητα μας,να κάνουμε ανακωχή με τα λάθη των προηγούμενων γενεών επιλέγοντας να μην μας καθορίζουν, να αγαπήσουμε βαθιά και αληθινά και να ζήσουμε την ζωή μας στο έπακρο πριν να είναι πλέον αργά.
Κάποιες φορές στην τελική, όσο και να πασχίζεις να φύγεις μακριά από όσους και όσα σε πλήγωσαν,υπάρχει και μια φυγή που φαντάζει αδύνατη:να καταφέρεις να φύγεις μακριά από τον ίδιο σου τον εαυτό!
Μακράν, από τις ωραιότερες αναγνώσεις που μου χάρισα, σας προτρέπω ανεπιφύλακτα το ίδιο!
Pantelis Topalidis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου