'Εχοντας αρκετά χρόνια να έρθω σε επαφή με κάποιο από τα έργα του, επέλεξα να τον ξανασυναντήσω μέσα από το νέο του βιβλίο, με τίτλο ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ.
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του, διαπίστωσα πως ο Μένιος Σακελλαρόπουλος διαθέτει ακόμα πιο ώριμο τρόπο γραφής και πως η ιστορία που αφηγείται, είναι αναμφίβολα καλογραμμένη με δυνατά στοιχεία και έντονα συναισθήματα.
Με ένα ασπρόμαυρο εξώφυλλο που από μόνο του εμπνέει συγκίνηση και νοσταλγία, γίνεται ξεκάθαρο σε εμάς τους αναγνώστες, η σκληρή αφήγηση που θα συναντήσουμε στο περιεχόμενό του. Μια αληθινή ιστορία που μας γυρνάει χρόνια πίσω, στην Ελλάδα του 1960, οπου η ανέχεια και η ορφάνια οδηγούσαν πολλά παιδιά ηθελημένα ή μη, στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης.
Η ουτοπική ζωή που πολλές φορές παρουσιαζόταν στα συγκεκριμένα μέρη αποδείχτηκε φενάκη για τις τόσες ψυχές που ανατράφηκαν μέσα στους κόλπους τους. Σε ένα από αυτά τα ιδρύματα, στο Ζηρό, οδηγείται και ο πρωταγωνιστής μας, ο Φώτης, μια ανήσυχη προσωπικότητα με βαθιές εσωτερικές πληγές και ψυχικά τραύματα, που άργησαν να επουλωθούν ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του.
Αναγκασμένος να υποταχθεί σε μια μοίρα που τον έχει αδικήσει, μετακινείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος από το ένα κολαστήριο στο άλλο, με σκοπό το σωφρονισμό του.
Τα όσα θα ζήσει δημιουργούν συγκίνηση και αποτροπιασμό, γνωρίζοντας πως ο Φώτης είναι ένα μόνο δείγμα, τόσων παιδιών που έχασαν το χαμόγελο και την παιδικότητά τους. Σαν όαση παρακολουθούμε τις βαθιές φιλίες που δημιουργήθηκαν κάτω από δεδομένες συνθήκες, καθώς και συγκεκριμένους χαρακτήρες, που σαν βάλσαμο η συμπεριφορά που επέδειξαν, γλύκαινε την καθημερινότητα των παιδιών.
Μέσα από τα μάτια του Φώτη, που ώριμος άντρας πια επιδιώκει ένα ταξίδι στο χρόνο, γινόμαστε μάρτυρες μια σκληρής για εκείνα τα χρόνια πραγματικότητας.
'Ενα συγκλονιστικό μυθιστόρημα με περιγραφές που συγκλονίζουν με την αμεσότητά τους.
Ερχόμενοι σε επαφή με την εξιστόρησή του, συμπάσχουμε με τα δρώμενα, αναπτύσσοντας εντός μας ποικίλα συναισθήματα.
'Ενα διφορούμενο για εμένα συναίσθημα είναι αυτό που ένιωσα για τη μάνα, την Σοφία. Πότε ένιωθα συμπόνια για την τραγική αυτή μορφή και πότε θυμό για τα όσα ποτέ δεν έκανε, τα όσα ποτέ δεν είπε... 'Αλλοτε στάθηκα με επικριτική διάθεση απέναντί της και άλλοτε με συμπόνια.
Εν κατακλείδι όμως, δεν μπόρεσα να της αποδώσω τον χαρακτηρισμό που της αξίζει. Παρουσιάζεται πότε σκληρή και πότε τρυφερή, πότε σπαράζει και πότε αδιαφορεί. Κατανοώ αλλά και προβληματίζομαι, γιατί το ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ που ήπιαν τα παιδιά της στην ευαίσθητη εκείνη ηλικία, ένα κουταλάκι ζάχαρης δικό της, θα ήταν ικανό να τα γλυκάνει!
Σας προτείνω να χαθείτε και εσείς στις σελίδες του!!!!!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του, διαπίστωσα πως ο Μένιος Σακελλαρόπουλος διαθέτει ακόμα πιο ώριμο τρόπο γραφής και πως η ιστορία που αφηγείται, είναι αναμφίβολα καλογραμμένη με δυνατά στοιχεία και έντονα συναισθήματα.
Με ένα ασπρόμαυρο εξώφυλλο που από μόνο του εμπνέει συγκίνηση και νοσταλγία, γίνεται ξεκάθαρο σε εμάς τους αναγνώστες, η σκληρή αφήγηση που θα συναντήσουμε στο περιεχόμενό του. Μια αληθινή ιστορία που μας γυρνάει χρόνια πίσω, στην Ελλάδα του 1960, οπου η ανέχεια και η ορφάνια οδηγούσαν πολλά παιδιά ηθελημένα ή μη, στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης.
Η ουτοπική ζωή που πολλές φορές παρουσιαζόταν στα συγκεκριμένα μέρη αποδείχτηκε φενάκη για τις τόσες ψυχές που ανατράφηκαν μέσα στους κόλπους τους. Σε ένα από αυτά τα ιδρύματα, στο Ζηρό, οδηγείται και ο πρωταγωνιστής μας, ο Φώτης, μια ανήσυχη προσωπικότητα με βαθιές εσωτερικές πληγές και ψυχικά τραύματα, που άργησαν να επουλωθούν ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του.
Αναγκασμένος να υποταχθεί σε μια μοίρα που τον έχει αδικήσει, μετακινείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος από το ένα κολαστήριο στο άλλο, με σκοπό το σωφρονισμό του.
Τα όσα θα ζήσει δημιουργούν συγκίνηση και αποτροπιασμό, γνωρίζοντας πως ο Φώτης είναι ένα μόνο δείγμα, τόσων παιδιών που έχασαν το χαμόγελο και την παιδικότητά τους. Σαν όαση παρακολουθούμε τις βαθιές φιλίες που δημιουργήθηκαν κάτω από δεδομένες συνθήκες, καθώς και συγκεκριμένους χαρακτήρες, που σαν βάλσαμο η συμπεριφορά που επέδειξαν, γλύκαινε την καθημερινότητα των παιδιών.
Μέσα από τα μάτια του Φώτη, που ώριμος άντρας πια επιδιώκει ένα ταξίδι στο χρόνο, γινόμαστε μάρτυρες μια σκληρής για εκείνα τα χρόνια πραγματικότητας.
'Ενα συγκλονιστικό μυθιστόρημα με περιγραφές που συγκλονίζουν με την αμεσότητά τους.
Ερχόμενοι σε επαφή με την εξιστόρησή του, συμπάσχουμε με τα δρώμενα, αναπτύσσοντας εντός μας ποικίλα συναισθήματα.
'Ενα διφορούμενο για εμένα συναίσθημα είναι αυτό που ένιωσα για τη μάνα, την Σοφία. Πότε ένιωθα συμπόνια για την τραγική αυτή μορφή και πότε θυμό για τα όσα ποτέ δεν έκανε, τα όσα ποτέ δεν είπε... 'Αλλοτε στάθηκα με επικριτική διάθεση απέναντί της και άλλοτε με συμπόνια.
Εν κατακλείδι όμως, δεν μπόρεσα να της αποδώσω τον χαρακτηρισμό που της αξίζει. Παρουσιάζεται πότε σκληρή και πότε τρυφερή, πότε σπαράζει και πότε αδιαφορεί. Κατανοώ αλλά και προβληματίζομαι, γιατί το ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ που ήπιαν τα παιδιά της στην ευαίσθητη εκείνη ηλικία, ένα κουταλάκι ζάχαρης δικό της, θα ήταν ικανό να τα γλυκάνει!
Σας προτείνω να χαθείτε και εσείς στις σελίδες του!!!!!
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου