Όταν ξεκίνησα τους "Ικέτες" δεν ήξερα ότι, λόγω τρεξίματος, θα διάβαζα δέκα σελίδες τη μέρα. Λίγο το άγχος, λίγο ο ενθουσιασμός δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ περισσότερο στο βιβλίο. Όμως, ταυτόχρονα, το είχα στο μυαλό μου. Αναρωτιόμουν αν η πρώτη προσπάθεια του συγγραφέα θα στεφθεί με επιτυχία. Το πως κολλάει το φτερό του εξωφύλλου με την υπόθεση. Αν εξηγεί, κάπου στο βιβλίο, το γιατί ο πρωταγωνιστής του έχει ένα τόσο πρωτότυπο όνομα. Ήρθε η στιγμή που το τελείωσα και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο συγγραφέας με έκανε να το απολαύσω και παράλληλα χάρηκα πολύ που μπήκε στην βιβλιοθήκη μου.
Ο Ωρίωνας Άστρος είναι ένας αστυνομικός με εμπειρία στη δουλειά του, με ένα παρελθόν που τον βαραίνει ακόμα, με εχθρούς στον χώρο εργασίας του και έχει μια αγάπη. Το ουίσκι.
Όταν ένας δολοφόνος αρχίσει να αφήνει τα θύματά του σε παραλίες της Αττικής, ο Άστρος θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον βρει. Γιατί ο τρόπος του είναι τελείως μακάβριος. Σε στάση προσευχής, με ιδιαίτερο ντύσιμο και κάνοντας ότι χρειάζεται για να μην αναγνωριστούν τα θύματα. Οι δολοφονίες συγκλονίζουν όλη τη χώρα και ο αστυνόμος δέχεται πιέσεις να φέρει γρήγορα και σωστά αποτελέσματα στην έρευνα. Όσο όμως οδηγείται σε αδιέξοδο, ο κλοιός σφίγγει και ο δολοφόνος φέρνει τον κίνδυνο πολύ κοντά στα μέλη της ομάδας του.
Γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο τελετουργικό; Τι σχέση έχει το φτερό;
Αυτές ήταν οι απορίες μου στην αρχή, γιατί μετά, ήρθαν κι άλλες. Ο συγγραφέας με πολύ καλή γραφή, με περιγραφές ζωντανές, με χαρακτήρες που συμπάθησα, με ωραία πλοκή, με ονόματα πρωτότυπα αλλά και ταιριαστά τελικά, και με μια ατμόσφαιρα μυστηρίου με ταξίδεψε στην χειμωνιάτικη Αθήνα. Στις τελευταίες σελίδες έζησα πολύ έντονα το βιβλίο. Ανέβηκε τόσο η δράση και η αγωνία μου, που μιλούσα στον πρωταγωνιστή.
Ένα άλλο θετικό, ειδικά για όσους δεν μπορούν τις πολύ σκληρές περιγραφές, είναι ότι ο συγγραφέας δεν αναλύει πολύ τα θύματα. Δίνει τόσο όσο πρέπει κι αφήνει την επιλογή στον αναγνώστη αν θέλει να συμπληρώσει την εικόνα. Κι όλα αυτά υπό μουσικής. Μπορεί να αγαπώ τη μέταλ μουσική, αλλά η ρεμπέτικη κόλλησε άψογα με την πλοκή. Αφήνει μια ωραία αίσθηση στον αναγνώστη.
Στην αρχή τα εναλλάξ κεφάλαια με το παρελθόν ίσως μπερδέψουν, αλλά μετά απλά μαζεύεις στοιχεία για να βρεις κι εσύ τον δολοφόνο.
Οι "Ικέτες" είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο που με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Με συγκίνησε και μόνο μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό τελειώνοντάς το. Δικαίωση. Ο Αλέξης Μοστριός τα κατάφερε περίφημα.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου