ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ILARIA TUTI ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

"<<Ο κόσμος παρακολουθεί με ανησυχία τέτοιες ειδήσεις, αλλά και οτιδήποτε τον εξιτάρει κρυφά. Είναι η γοητεία του κακού. Γι' αυτό τον λόγο τρέμει η καρδιά σου ετούτη τη στιγμή, έτσι δεν είναι; Αναρωτιέσαι τι πρόσωπο να έχει ένα τέτοιο άτομο και πως θα σε κοίταζε>>".
Η περίληψη και ο τίτλος με έκαναν να θέλω να διαβάσω πολύ αυτό το βιβλίο και μιας και οι Ιταλοί συγγραφείς δεν με έχουν απογοητεύσει, μέχρι τώρα, ήρθε στα χέρια μου. Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση, δεν κατάλαβα πως έφτασα στις 50 σελίδες. Τόσο με κέρδισε η γραφή, αλλά και η πρωταγωνίστρια.
Το οπισθόφυλλο δεν μαρτυρά πολλά πράγματα της ιστορίας και τελειώνοντάς το, μπορώ να πω ότι είναι στα θετικά. Η συγγραφέας έχει χτίσει μια φοβερή πλοκή με χαρακτήρες που κολλάνε άψογα σε αυτή.
Βρισκόμαστε σε ένα χωριό που κρύβει πολλά μυστικά.
Παρακολουθούμε δύο ιστορίες. Μία στο παρελθόν σε ένα κτίριο που είναι γνωστό ως η Σχολή και μία στο σήμερα όπου η αστυνόμος Μπατάλια μετά την εύρεση ενός πτώματος, καλείται να βρει έναν δολοφόνο. Η άγρια κατάσταση της σορού, όπως και η εύρεση ενός τοτέμ κοντά της, κάνει την αστυνόμο να καταλάβει πως δεν θα είναι μια "απλή" ανθρωποκτονία. Μετά από κάποιες άλλες ενέργειες του δολοφόνου και αφού το χωριό σιωπά, η αστυνόμος καταλαβαίνει πως οι κάτοικοι κρύβουν πολλά μυστικά και δεν είναι διατεθειμένοι να βγουν στο φως, όσα θύματα κι αν υπάρξουν.
Αγάπησα την αστυνόμο. Ο ιδιόμορφος τρόπος σκέψης της, οι ατάκες της, οι ιδιοτροπίες της, η τρυφερότητά της, το ιδιαίτερο χιούμορ της, που παρά το δύσκολο παρελθόν της δε το έβαλε κάτω, η συμπεριφορά της απέναντι στο νέο μέλος της ομάδας της και ο σεβασμός που δείχνουν στο πρόσωπό της τα παλιότερα. Όλα αυτά με έκαναν να τη συμπαθήσω και να θέλω να διαβάσω κι άλλο βιβλίο με αυτή πρωταγωνίστρια.
Μικρά κεφάλαια, κινηματογραφική γραφή με τόσο ωραίες περιγραφές, και καθόλου κουραστικές, εικόνες της περιοχής που νόμιζα ότι ήμουν κι εγώ εκεί, περπατώντας με την ομάδα της Μπατάλια. Ατμόσφαιρα μυστηριώδη και στις δύο ιστορίες, οι οποίες είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο που δεν μπερδεύουν τον αναγνώστη. Προς το τέλος, όσο το μυστήριο ξεδιαλυνόταν, διάβαζα με κομμένη ανάσα. Δεν ήταν τόσο η αγωνία, όσο η συγκίνηση που ένιωθα και το γιατί δεν μπορώ να το πω. Το τέλος ήταν αυτό που έπρεπε, χωρίς να αφήνει απορίες. Πριν τις ευχαριστίες, υπάρχει το σημείωμα της συγγραφέας και εκεί εξηγεί κάποια πράγματα που της έδωσαν έμπνευση.
Ένα αστυνομικό βιβλίο που με κέρδισε απόλυτα.

"<<Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να μου εξηγήσει τι σημαίνει τέρας>>, είπε. <<Τους αποκαλούμε έτσι, στο μεταξύ όμως καθόμαστε και κοιτάζουμε, αδυνατούμε να αλλάξουμε κανάλι γιατί ξέρουμε ότι είναι σαν εμάς: άνθρωποι. Κι αυτό μας συναρπάζει, αναγνωρίζουμε ένα μέρος τους σε εμάς>>.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ